Τι κάνει η ιστορία!

Μια χαρά πήγε και γύρισε ο άνθρωπος δίχως κανένα ιδιαίτερο συμβάν, κυρίως αρνητικού περιεχομένου!
Και με ιμάμη προσευχήθηκε και τα περιστεράκια του πέταξε, σαν σύμβολο ειρήνης...τι φωνάζαμε και κράζαμε άραγε;

Η επίσκεψη αυτή του Πάπα στην Τουρκία, που μας προξένησε αναβρασμό και ανακατωσούρα, μου θυμίζει λίγο την κατάστασή μου πριν καμιά δεκαετία.
Τον πρώτο καιρό μετά τον χωρισμό μου από τον, επί δεκαεφτά χρόνια, σύντροφο της ζωής μου.

Η δική μου φιλοσοφία ήταν, και είναι, μετά τον χωρισμό το ζευγάρι να συνεχίζει πχ. να γιορτάζουν μαζί τα γενέθλια των παιδιών, τα Χριστούγεννα και κάπου - κάπου να τρωνε όλοι μαζί ένα γεύμα...κλπ.
Η δική του, δυστυχώς και των περισσότερων, είναι κάτι σαν: έφυγες, κυρά μου, άιντε στο.... !
Ή θα κάτσεις ή θα φύγεις... κάπως έτσι.
Εμ, δεν είναι έτσι κύριέ μου! Δυο πολίτες της κοινωνίας φτιάξαμε μαζί.
Ούτε μόνη μου τους έφερα ούτε μόνος σου, και γι αυτούς και μόνο οφείλεις να βρεις έναν πολιτισμένο τρόπο ζωής!

Τι γεύματα και τι όνειρα απατηλά, εδώ είχες την εντύπωση ότι εμείς οι δυο δεν θα τα καταφέρναμε ποτέ να βρεθούμε κάτω από την ίδια στέγη!
Ότι ή πιστόλια ή μαχαίρια θα ‘πεφταν!

Να, όμως, που τελικά βρεθήκαμε όχι κάτω από την ίδια στέγη αλλά μέσα σε αμάξι.
Τόσο κοντά ο ένας στον άλλον!
Μα πιστολιά δεν έπεσε!
Ούτε και μαχαιριά!
Μια χαρά μιλήσαμε και συμφωνήσαμε για κάποια πράγματα....

Και, τελικά, όλοι οι δήθεν φόβοι που προϋπήρξαν ήταν μια αόρατη αλλά βαθιά ριζωμένη φοβία που πραγματική και αληθινή αιτία δεν είχε.
Ήταν μια φοβία που είτε το θες είτε όχι την φορτώνεσαι επειδή πάντα υπάρχει στην αντίληψη των προηγούμενων!
Είναι μια φοβία που σαν ιστορία σε ακολουθεί και που εσύ απλά την κουβαλάς για να την συνεχίσεις και να την μεταφέρεις και στους επόμενους....
Που ποτέ δεν αναρωτήθηκες αν πράγματι την θέλεις, αν πράγματι σ’ αρέσει!
Που ούτε καν την αμφισβήτησες!
Που απλά την κουβαλάς!
(Όχι, δεν κατάφερα να τα πω όπως τα σκέφτομαι, χρειάζομαι λέξεις για να καταγράψω καλύτερα τις σκέψεις μου...θέλω λέξεις, που έλεγε και κάποιος σε φιλμ του Θεόδωρου Αγγελόπουλου)

Κάπως έτσι, λοιπόν, έγινε και με τον Πάπα, για να καταλήξω και κάπου.
Μια χαρά μιλήσανε με τους αντίστοιχους της «απέναντι» θρησκείας και μάλιστα μέσα σε μουσουλμανική χώρα (στο αμάξι) και ούτε μια πιστολιά έπεσε!
Ούτε καν στον αέρα, έτσι συμβολικά!

Πόσο σκλάβοι κάποιων πραγμάτων, που άλλοι ρίζωσαν μέσα μας, είμαστε...


(Μη διατάξετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)