+ ;-)Πώς λεμε, ούτε στον εχθρό μου το εύχομαι!
Έτσι, έτσι!
Έτσι ένοιωσα μόλις άνοιξα το laptop και τον είδα με το σκοινί γύρω στο λαιμό!
Ναι, γαμώτο, τον πόνεσε η ψυχή μου!
Πέστε ότι θέλετε αλλά εγώ τον πόνεσα!
Όσο κτηνώδεις και να ‘ταν οι πράξεις του εγώ πάλι τον πόνεσα!
Όσο απάνθρωπος κι αν υπήρξε εγώ αυτή την στιγμή τον πονώ!
Σοκαρίστηκα μόλις είδα την φωτογραφία του... και εκείνο το σκοινί εκεί, βρε παιδί μου!!
Το συζητούσαν, βέβαια, αυτές τις μέρες, έχουν πει ότι ίσως και πριν την αλλαγή του χρόνου να γίνει το «κακό», αλλά κάπου, έλεγα, μήπως και αλλάξει το σκηνικό!
Μήπως, όπως συνήθως συμβαίνει σε φιλμ, το τελευταίο δευτερόλεπτο συμβεί κάτι και έχουμε αλλιώτικες εξελίξεις και αλλιώτικα νέα σήμερα...
Διότι εδώ, που τα λεμε, δεν είναι και πολύ σίγουρο ότι ο ακαριαίος θάνατος είναι και η χειρότερη τιμωρία για ένα κτήνος σαν κι αυτόν... αλλά τι να τον πεις, τώρα, τον άνθρωπο! Τον συχωρεμένο!
Κτήνος ξεκτήνος το κεφαλάκι του το ‘χει φαει το σκοινί της τιμωρίας!
Της τιμωρίας που οι πολιτισμένοι δημοκρατικοί αποφασίζουν!
Τέτοιοι, δηλαδή, που κάνουν και τέτοια και χειρότερα αλλά... με πολιτισμένο τρόπο!
”Made in USA” ή ”made ιn…κάπου αλλού”!
Κάπως έτσι έκανα και τότε, πριν καλά-καλά αρχίσει ο πόλεμος στο Ιράκ!!
Εδώ ο Bush έμπαινε στο Ιράκ για σκοτωμούς κι εγώ, μέχρι να αρχίσει το πανηγύρι των βομβών, που με τόση ευχαρίστηση τα νέα παιδάκια των αμερικάνων είναι εξασκημένα να πετούν, έλπιζα μπας και αλλάξει το σκηνικό.
Μπας και γίνει κάτι άξαφνο, κάτι απρόσμενο και απρόβλεπτο, και με ειρηνικό τρόπο επιλύσουν τα προβλήματα!
Μπααα!
Ας μαζέψω, λοιπόν, κι εγώ, τις ειρηνικές μου διαθέσεις και παω στην κουζίνα να κάνω τον πρωινό μου καφέ που με το σοκάρισμά μου τον ξέχασα κιόλας....
Αιωνία σου η μνήμη, λοιπόν, Saddam Hussein!
