Μια φέτα με βούτυρο και μαρμελάδα ήθελα, όλο κι όλο!
Τίποτα παραπάνω!
Μα δεν το ‘χα!
Πρωί – πρωί, κατά τις 03.00 ή 04.00, που σηκωνόμασταν να παμε για το «σπάσιμο» του καπνού, η μόνη μου επιθυμία ήταν να περπατώ για το χωράφι τρώγοντας μια φέτα με βούτυρο και μαρμελάδα!
Και μου λες, εσύ, για χριστουγεννιάτικα δώρα και για χριστουγεννιάτικα τραπέζια...!
Και δεν ήταν τόσο η φτώχια, σκέφτομαι, τώρα, μεγάλη, όσο το κακό management του οικονομικού της οικογένειας, αλλά τι να λεμε τώρα...
Από τέτοια κατάσταση οικογένειας βγήκα, λοιπόν, και ένα πρωινό του Μάρτη, του 1975, αφού πρώτα έμεινα στην Γερμανία για 6 μήνες, έφτασα στην Σουηδία.
Τα Χριστούγεννα, δεν θυμάμαι αν ήταν του ίδιου έτους ή του επόμενου, η αδελφή μου, η Ρίκα, που ήδη ζούσε εδώ και ήταν αρραβωνιασμένη με σουηδό ήταν καλεσμένη στην μάνα του αρραβωνιαστικού της.
Δεν θυμάμαι τι και πώς, πάντως την παραμονή - διότι αυτήν γιορτάζουν οι σουηδοί - βρέθηκα κι εγώ στο σπίτι αυτό! Στην συμπεθέρα, με άλλα λόγια!
Με το που μπήκα στο σπίτι με θάμπωσε το δέντρο, όχι τόσο το στόλισμά του όσο τα πακέτα με τα δώρα από κάτω!
Λίγο πιο πέρα με περίμενε άλλη έκπληξη! Το στρωμένο τραπέζι!
Το καταφορτωμένο από λογίων - λογιών λιχουδιές!
Δεν άργησε πολύ να πέσει η τρίτη έκπληξη! Αυτή η ιεροτελεστία της μοιρασιάς των δώρων! Το διάβασμα των στοίχων πάνω σε κάθε δώρο πριν την παράδοσή του.
Το να περιμένουμε να ανοίξει ο καθένας το δώρο του, να πει το ευχαριστώ του, να φιλήσει αυτόν που το δώρισε για να πάμε, μετά, στο επόμενο δώρο!
Και κάποια στιγμή άκουσα και το όνομά μου!
Wow! Δώρο για μένα;
Χαρά, εγώ!
Ποτέ παλαιότερα δεν είχα δει δώρο και μάλιστα τυλιγμένο έτσι χαριτωμένα!
Ένα μακρόστενο γυάλινο σταχτοδοχείο - κάπνιζα τότε - σε μπλε χρώμα και κάτω, στον πάτο του, υπήρχε χαραγμένο ένα ολόκληρο γυμνό κορμί!
Γυναικείο ή ανδρικό ;-)
Έκτοτε γιορτάζω τα Χριστούγεννα με αυτόν τον τρόπο, κυρίως όταν τα παιδιά ήταν μικρά και η οικογένειά μου ήταν σύμφωνα με την νόρμα μαμά – μπαμπάς – παιδιά!
Σήμερα, που η νόρμα είναι διαφορετική και τα παιδιά 24 και 22 ετών, δεν ξέρω καν αν τα γιορτάζω!
Γι αύριο, πάντως, λεω να πάμε μαζί στην εκκλησιά!
Έτσι, για να δούμε και καμιά ψυχή!
(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)
