Ήρθε χθες, στην Στοκχόλμη, ο "επίκουρος" με την γυναίκα του και τον γιο του!
Από το blog με γνώρισε, ο άνθρωπος, Ιάκωβο τον λενε κανονικά, και μια και σκόπευαν να ανέβουν, γιατί να μην βρεθούμε, σκέφτηκε...
Πολύ λογικό!
Να, όμως, που μια φίλη μου, ναι και καλά, ήθελε να μου βάλει ψύλλους στ’ αυτιά!
-Και ποιος είναι, και ποιοι είναι, και πού τους ξέρεις, και αφού δεν τους ξέρεις, και αφού ποτέ δεν τους είδες...
-Ηρέμησε χριστιανή μουυυυ....!
Σαν τι μπορεί, δηλαδή, να με κάνουν;
Θα με φάνε; θα με σκοτώσουν; θα με βιάσουν; ομαδικά; έτσι, πατέρα, μάνα, γιος...;
Μα, για να συνέλθουμε, λεω εγώ!
Για να σταματήσουμε να φοβόμαστε έτσι παράλογα και μυστήρια!
Για να μαζέψουμε τα αγκάθια μας γιατί βγάζοντάς τα έξω, όπως τον σκαντζόχοιρο, προκαλείς και τον άλλον και τα βγάζει, μετά, κι αυτός... και τότε είναι που ξεκινά ο πόλεμος των φόβων, των παρεξηγήσεων, των μισών...
Τους πήγα, λοιπόν, σ’ ένα κινέζικο.
Ήταν το παράπονό του, πριν ακόμα ανέβει, ότι στα κινέζικα της Ελλάδας χορτασμός δεν υπάρχει!
Και φάγαμε, και φάγαμε, και ξαναφάγαμε, και σκάσαμε, και από πάνω φάγαμε και επιδόρπιο...
Με 45 ευρώ, παρακαλώ, σκάσαμε 4 άτομα!
Τι το ‘θελα, όμως, και πήρα κρασί, μετά, στο Grand Hotel που ήθελαν να παν και να δουν πώς είναι κι εδώ τα μεγάλα και τρανά ξενοδοχεία.
(Μ’ ένα ποτήρι κρασί πονά σήμερα το κεφαλάκι μου...με δυο ή με τρία τι θα έκανε, αναρωτιέμαι...)
-Μα τι εξυπηρετικοί και χαμογελαστοί είναι όλοι, εδώ, αναρωτιόνταν οι έλληνες (από Ελλάδα)!
-Πού να πας στο Great Britain, στην Αθήνα... πρώτα θα γίνει "σκανάρισμα" από όλους και ΑΝ μπεις, μετά, για το ποτό σου...
Ε, έτσι ήμαστε εμείς, εδώ!
Χαμογελαστά και ευγενικά εξυπηρετούμε τον τουρίστα πελάτη, και το χρήμα του να μας αφήσει αλλά και να μας ξανάρθει!
Άντε, με το καλό να μας μπει!
Το 2007!
