Όταν χθες το απόγευμα άκουγα τον Orhan Pamuk να διαβάζει απόσπασμα του βιβλίου του «η βαλίτσα του πατέρα μου», δεν ήξερα τίποτα για λιμάνια και αεροδρόμια...
Αμφιβάλω αν το ήξερε και ο ίδιος ο Orhan, που από την στιγμή που ήρθε στην Στοκχόλμη, για να παραλάβει το βραβείο Nobel της λογοτεχνίας, καθαρά και επίμονα δήλωνε ότι για πολική δε θέλει να μιλήσει...
Τους το έχει κόψει, μη ριψοκινδυνεύσει την καριέρα του, ο άνθρωπος, γιατί μια φορά πήγε να πει κάτι για σφαγές και ανθρωποκτονίες και παραλίγο να μπει στα μπουντρούμια....
Μαζί μου τον άκουγε, μεταξύ άλλων, και όλη η ακαδημαϊκή αφρόκρεμα της Σουηδίας μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα της Σουηδικής ακαδημίας.
Τώρα αν ο συνάδελφός μου, Tandogan Uysal, είχε κάποιον ιδιαίτερο λόγο να βγάλει την φωτογραφία όπου εγώ, ο Pamuk και η κορούλα του ποζάρουμε, δεν πρόλαβα χθες να ρωτήσω.
Γεγονός πάντως είναι ότι ο Pamuk με το γλυκό παιδικό
του χαμόγελο δεν μου έδωσε αφορμή να τον μισήσω ή να τον κατηγορήσω για τις παλιές αμαρτίες των προγόνων του.... αλλά γιατί όχι, άλλωστε, και των προγόνων μας...
Σε καιρό πολέμου δεν είναι μονομερείς οι απανθρωπιές...
Όσο για τους τούρκους, που έτσι ξαφνικά αποφάσισαν να ανοίξουν αεροδρόμια και λιμάνια, θα το συζητήσουμε σε άλλο post δίχως αυτό να σημαίνει ότι θα πούμε και την αλήθεια.
Διότι την αλήθεια δεν την ξέρει κανείς και όλα αυτά που είτε εμείς λεμε είτε οι άλλοι, οι «ειδήμονες», είναι απλές υποθέσεις...
(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)
