Α ρε Δημήτρη...

Να ‘ναι καλά ο Δημήτρης, ένας δικός μας, Έλληνας, που τυχαία συνάντησα στην γειτονιά μου πριν κάνα χρόνο και που από παλιά γνωριζόμασταν αλλά που είχα χρόνια πολλά να τον δω.Στη ζωή του αυτός, στην δική μου εγώ, στη ζωή τους κι όλοι οι άλλοι κι έτσι η ζωή κυλά...Μου είχε πει καθοδόν για το τρένο, τότε, ότι κάνει μια περίεργη δουλειά, δουλειά που δεν κάνουν άλλοι!Άλλο που δεν ήθελα εγώ, τα περίεργα και μυστήρια να θέλω να μαθαίνω, του ρώταγα να μου πει πόσο περίεργη, τέλος πάντων, είναι αυτή η δουλειά του...Και μου είπε ότι σώζει το περιεχόμενο των υπολογιστών που πλέον δεν θέλουν να λειτουργούν... που, κατά κάποιο τρόπο, παραδίδουν τα όπλα...Κι επειδή οι υπολογιστές για μένα είναι όπως και τ’ αμάξια, απλά για εξυπηρέτηση δίχως ιδιαίτερη θέληση να ξέρω τι συμβαίνει πίσω από αυτά, το μυαλό μου κάνοντας ένα σκανάρισμα, μεταχύ όλων των γνωστών, κατέληξε σ’ αυτόν!Να μην τον σκεφτώ όταν ο δικός μου ο υπολογιστής μου έδωσε πια τα σινιάλα ότι θέλει να τα παρατήσει; Και στα καλά καθούμενα να χαλά;Σε μια μέρα έτοιμος ο υπολογιστής...Α ρε Δημήτρη...Να σαι καλά, βρε γείτονα Έλληνα, που μια ζωή θα σ’ ευγνωμονώ.Σε σένα οφείλω το ότι σήμερα συνεχίζω το γράψιμο και γενικά την δουλειά...Να ‘σαι καλά βρε πατριωτάκι!Το κομμάτι αυτό για σένα!